Nou, dat is dan ook geregeld

Niet dat we van plan zijn het snel te gebruiken, maar ik heb ons ingekocht op de begraafplaats in ons dorp. Of eigenlijk net buiten ons dorp. De ligplaats is midden op een heuvel met een prachtig uitzicht op het noorden met in de verte Belgie. Gevraagd werd me of het voor 30 jaar was of voor eeuwig. Nou dat laatste natuurlijk. Niets is zo vervelend dan wanneer je op je negenentachtigste moet beslissen of het graf van je ouders moet worden geruimd.

ik ben er eigenlijk nog nooit geweest. Wel vaak langs gereden. Zo te zien plaats genoeg.

Onze zwemvijver van dag tot dag

Dinsdag 29 september. Een week later dan afgesproken door verplichtingen elders van de grondwerker Didier Renault, wordt het gat van 7 x 12 x 2 meter gegraven. Het ondiepe deel wordt de plantenbak waardoor het water op een natuurlijke manier gereinigd wordt. De grond wordt afgevoerd door de boer die wel 100m3 kon gebruiken. Het is een regenachtige dag.

Donderdag 1 oktober. Deze dag wordt de 20 cm betonnen vloer woorbereid. Er wordt bekisting aangebracht op de goede plaats. Daaronder een plastic zeil om te voorkomen dat het water uit het beton te snel de grond inlekt en wordt een vlechtwerk van betonijzer gemaakt. Het regent nog steeds.

Vrijdag 2 oktober. Een vlakke vloer wordt gestort. De betonwagen met pomp komt uit Belgie omdat het beton daar (veel) goedkoper is. Er wordt 14 m3 weggezet! O ja het regent. Philippe Borgnet, de aannemer zegt dat dat prima is voor het beton.

Dinsdag 6 oktober. Na het uitmeten van de plaats waar de muren precies moeten komen wordt begonnen met het bouwen van de muren. Hiervoor worden grote holle cementblokken gebruikt die over de staande bewapering wordt getild. Na elke nieuwe rij wordt ook horizontaal bewapening aangebracht. Alle blokken worden via glijbaan in de bouwput gebracht. Als de hele muur staat wordt van bovenaf beton ingegoten (1 emmer per blok, dat is dan 600 emmers). Aan het eind van de dag staan er 4 rijen! Nu en dan regent het een uurtje niet. Niek en ik beginnen met de tijdens het graven gesneuvelde waterleiding, elektra en strontpijp te herstellen en om het bad heen te leiden.

Woensdag 7 oktober. Er worden de hele dag stenen gestapeld. De muur tussen bad en plantenbak wordt gevuld met beton. Ook wordt begonnen. Niek en ik maken de leidingen uit het huis naar de garage af en bereiden ook de aan- en afvoer van de buitendouche voor alsmede de buizen uit het zwembad naar de pomp en van de pomp naar de plantenbak. Op de voorgrond van de tweede foto hieronder zie je de zeefbocht die het water zeeft voordat het verder gepompt wordt. Volgens mij klaarde het 's middags een beetje op. Desondanks is de bouwplaats veranderd in een grote modderpoel waar de drie bouwers (en wij) welgemoed in rondstappen.Astrid en ik schrikken van ons uitzicht uit de keuken: er komt nog 1 rij blokken op, dat is met afwerking 25 centimeter!

Update Leica

Leica is nu 3 en een halve maand bij ons. Hij is in die tijd van 10 kg naar meer dan 35 gegroeid. Het is een erg enthousiaste hond die in veel opzichten op Teun lijkt maar in andere weer helemaal niet. Hij kan erg goed alleen spelen en zichzelf vermaken. Alleen zijn gaat gepaard met veel protest. Dit moeten we nog oefenen want er komt zeker een moment dat hij alleen thuis moet blijven. Trainen niet achter kalveren en auto's aan te rennen zijn in volle gang maar hij is er erg volhardend in. Het is sowieso een hond die zich lastig nee laat verkopen. Verder is hij erg lief, aanhankelijk en hij houdt veel van knuffelen.

En waar Teun een sloper was (alles werd zolang beknaagd tot het stuk was alleen met autobanden lukte dat niet) is Leica een verzamelaar: alles wordt meegenomen en in de tuin of in zijn bench op een hoopje gelegd. Er sneuvelt wel eens wat maar meestal niet. We zijn dus regelmatig een schoen of zoiets kwijt maar we weten waar we moeten zoeken! Wat het belangrijkste is: hij heeft een fijn karakter, is vrolijk,lief, soms ondeugend en leergierig. Wij zijn erg gelukkig met hem.

TEUN op z'n ouwe dag (foto Lucas).

Frans Rijbewijs

Als je in Frankrijk woont ben je eigenlijk verplicht een Frans rijbewijs aan te vragen. Ten opzichte van een Nederlands rijbewijs heeft dat een nadeel: ze hebben een puntensysteem en 2km te hard rijden levert al een reductie op. Dus ik had geen haast en heb gewacht tot verlopen. Februari 2019 ging de aangetekende aanvraag de deur uit naar Nantes waar het omzetten van buitenlandse naar Franse rijbewijzen wordt gedaan voor heel Frankrijk. Ik wist dat het lang kon duren maar eind 2019 begon ik mij zorgen te maken. Het bureau is noch telefonisch noch per email te bereiken. Gewone post wordt niet beantwoord. Uiteindelijk de ombudsman (Défenseur des Droits) ingeschakeld.

Ik was bang zonder geldig rijbewijs te komen te zitten. Dat heeft wel geholpen: eerst kreeg ik een brief met het verzoek mijn oude rijbewijs op te sturen; (de brief was tevens een voorlopig rijbewijs) en een paar weken later na precies een jaar was daar opeens het Franse exemplaar. Nu was er een vervelend dingetje: men was vergeten de aantekening BE (aanhangwagen ik heb er 3) over te nemen. Dus een dikke brief met fotokopietjes in een aangetekende brief naar Nantes gestuurd. Maanden niets gehoord. De ombudsman heeft een aantal keren gemaild maar krijgt nu ook geen antwoord meer.

Ik heb uiteindelijk vorige week een brief gestuurd met een cc naar de hoogste baas: de Prefect van Loire-Atlantique. Binnen een week een mailtje. Ik moest de aanvraag met foto en mijn NEPH-nummer naar Tours sturen en dan zou het allemaal in orde komen. Helaas waren ze vergeten het NEPH-nummer te vermelden. Correspondentie onmogelijk dus dan maar zonder NEPH nummer. Omdat alles cc naar de ombudsman gaat heeft hij me vandaag het NEPH-nummer gestuurd maar mijn brief was al weg. Volgens hem ligt het rijbewijs klaar en is het echt nodig het NPH-nummer te sturen maar ik heb mijn laatste pasfoto opgestuurd. Dus nu wacht ik maar even af. P.s. tot 2015 kon je je rijbewijs omwisselen bij de prefectuur van je departement. Dat duurde een halve dag!

Brief van Laike aan zijn broertje Sebastien in Flêtre

Ha Sebas, Nou ik ben hier nu alweer een hele tijd, meer dan een dag geloof ik. Er is hier heel veel te ontdekken want er is een groot terrein met veel gras waar ik lekker in kan rollen. Sorry dat ik niet fatsoenlijk afscheid heb kunnen nemen. Ik werd opgetild en opeens zat ik in een auto. Voor ik het in de gaten had reden we weg. Ik hoorde de boer nog wel praten en pappa blaffen. Toen moest ik best even huilen. De mensen met wie ik ben zijn best oud maar toch aardig. De vrouw is naast me komen zitten de hele weg.

In een auto is niks: ik was de hele weg misselijk en ik heb steeds over moeten geven op de broek van de vrouw nog wel. De reis duurde heel lang maar toch stopten we na een tijd. Ik moest uit de auto. Eng man: alles is hier anders; geen hok geen stro niks.

Ik mocht gewoon naar binnen. Ze hebben een lekkere koele vloer. Na een uurtje of zo kreeg ik eten en drinken. Nou ik had best trek. Eerst had ik niet in de gaten dat alles voor mij was en ik niks hoefde te delen. De eerste avond weet ik niet veel meer van. Ik viel steeds in slaap en droomde van alles en nog wat. In de nacht gingen de baas en de vrouw slapen in een apart hok. Ik mocht mee en ben de hele nacht bij ze gebleven. De baas gaat elke dag met me lopen en dan moet ik 'aan de riem'. Ze doen een soort touw op je nek en ik geloof dat hij wil dat ik naast hem loop. Best lastig. O man er valt hier zoveel te ontdekken. Alles is anders. Ze hebben in een aparte ruimte, waar ik niet in kan grote vogels waarvan er 1 erg veel kabaal maakt. Die heb ik geprobeerd te vangen maar dat lukte niet. En nog een soort hond die steeds naar me blaasde maar die heb ik na gisteren gelukkig niet meer gezien. Nou en verder ben ik begonnen hier de boel te slopen: stoelpote, bankstellen, schoenen en pantoffels. Wat dat betreft is het hier een paradijs. Ik geloof niet dat ze alles even leuk vinden maar ik heb geleerd als ze 'nee' zeggen te stoppen en als ze 'ja' roepen ik mag doorgaan. Nou Sebas, ik draai er een punt aan. Hoop gauw van je te horen hoe het gaat bij jou nieuwe baasje!

Fietsen in les Ardennes et Aisne

Zoals de trouwe lezer weet bevind de Grand Vallee zich in het Franse departement Ardennes maar op slechts 400 meter van de grens met het departement Aisne. Vandaar de titel van deze blog. A ls je eenmaal de eerste buitengewoon slechte 400 meter van ons huis naar de doorgaande weg hebt overwonnen zijn de wegen goed geasfalteerd en kun je van hier veel verschillende fietstochten beginnen. Blanchefosse ligt vrij hoog (ca 260 meter) dus je begint altijd met een afdaling en eindigt met klimmen. Ik laat mijn routes van de wind afhangen: eerst 20 km tegen de wind en daarna met de wind terug weer naar huis. Den hele omgeving is heuvelachtig dus er moet veel geschakeld worden. De hellingen zijn tussen 4 en 8% met een enkele uitschieter van boven de tien procent Het fietsen is geweldig: er zijn zoveel wegen dat je als je niemand hoeft tegen te komen. Je kunt trainen, hard rijden maar ook je dooie akkertje van het steeds wisselende landschap genieten. Er zijn ook minpuntjes. Terrasjes moet je echt weten en ze zijn dun gezaaid.Hieronder mijn rondje 'klein Roquigny' van 32 km. Zoals je ziet op het profiel onder het kaartje begin ik met dalen. Een goede site: https://www.mountnpass.com/fr/parcours-velo/ardennes/velo-ardennes/18017627/

Naar Fletre (Vleteren)

Even geleden meldde ik dat we een hondje hebben gekocht. Vanaf 11 mei was vrij reizen tot 100 km van je huis toegestaan. Vleteren ligt zo'n 50 km westelijker maar we besloten het erop te wagen woensdag jl. De boer van wie we Laika hebben gekocht had een stuk of 6 volwassen beaucerons en 3 nesten. We hebben uit het nest dat 2 april is geboren een fraai mannetje uitgezocht: niet de meest actieve; liever de dikste. Zowel heen- als terugreis verliepen zonder problemen (lees controles). 2e Week van juni gaan we Laika halen! (wordt vervolgd)

MS Nelly

Als je al een week of acht alleen voor het hoogst noodzakelijke uit huis mag en geen vrienden bezoekt of op bezoek krijgt heb je de tijd aan jezelf. Overdag verdeel ik die tussen de tuin, de garage en huishoudelijke taken. 's Avonds blijft er tijd over om te lezen, te netflixen en te internetten. Ook daar is veel achterstallig onderhoud: het uitpluizen van onze familiegeschiedenissen. Zo kwamen we erachter dat de ouders van Astrid met 2 kinderen en haar moeder zwanger van Astrid met MS Nelly eind juni uit Java vertrokken voor repatriering naar Nederland. MS Nelly bij vertrek uit Tandjong Priok (W. Java) Het MS Nelly was een schip van een Australische reder, dat erop ingericht was grote aantallen Europese immigranten naar Australie te vervoeren. Ze werd door de Nederlandse overheid gecharterd om op de terugreis naar Europa een deel van de 300.000 die Indonesie moesten verlaten naar Nederland te brengen. De bemanning was Italiaans. Op internet vond ik dat er een passagierslijst van die reis bestond maar dat deze niet gedigitaliseerd was. Via email kreeg ik bevestigd dat de familie Smit inderdaad aan boord was die reis. Meer informatie, o.a. de logboeken en verslagen van de verschillende diensten over die reis, kon ik krijgen maar daar moest tegenover staan dat ik de passagierslijsten in exel in zou voeren. Nou toch tijd zat dus ingestemd. Over het doel schrijft mijn contactpesoon Herman van Oosten: Het in excel zetten van de namen van de militairen is bedoeld voor een project van Museum Bronbeek, die van iedere militair een infoblad willen maken met o.a. zijn transporten per schip of vliegtuig. Een ander project is voor het NIOD. Die wil van iedere militair een tijdlijn maken waarop belangrijke momenten in zijn militaire leven worden geduid met een bronvermelding. Nou dat klusje zit er inmiddels op, er moeten nog 250.000 personen worden ingevoerd dus de vraag om meer zal wel komen binnenkort.

70

Ik ben vandaag 70 geworden. Ik had me er weinig van voorgesteld. Vanmorgen werd ik verrast door een schitterende felicitatie van vrienden en familie.

Om 10 uur werd me dit kado in een HOUSEPARTY-sessie gegeven: https://youtu.be/yrCrNMJrxMM. We waren een beetje in tranen bij het bekijken! 's Middags mijn zus met haar man, broer en 2 lieve vrienden op bezoek. Op coronaafstand tot halfelf zitten eten, drinken en praten. Dat was fijn. Morgen naar de glasbak. En 70 valt best mee.

Laika

Na lang aarzelen besloten we een paar weken geleden om toch weer een hond te nemen. Over het merk hoefden we niet na te denken. Het wordt weer een Beauceron. Het hoeft geen officiele te zijn. Na wat zoeken hebben we vorige week een nest gevonden met 8 jongen waarvan de helft reutjes.

Na een kort telefoongesprek zijn we een rood/zwart mannetje rijker! Wel 200 km hier vandaan dus na het opheffen van het confinement 11 mei gaan we kijken. We kunnen het hondje (gaat Laika heten) laatste week van mei halen. Hoera.

Januari 2020 Dolomieten; eeuwen geleden.

Zondag 19 januari vertrok ik met de oude snoek richting Maastricht. Daar ontmoette ik Kees. Samen zouden we voor het eerst deelnemen aan de Wintereditie van de Carbagerun. Na de nacht doorgebracht te hebben in Hotel Restaurant Brasserie Kanne & Kruike en een haastig ontbijt meldden we ons de volgende ochtend 7 uur bij de start die om 9 uur plaats zou vinden. 300 voertuigen van voor 2000 met een maximale dagwaarde van 500 euro maakten een oorverdovende herrie: sirenes, klaxons, hoempapa en andere "muziek" maakten een normaal gesprek onmogelijk. De verplichte keuring van de wagens op winterbanden en andere eisen bleek niet plaats te vinden. Het routeboek voor die dag werd uitgereikt: de weg liep via Ardennen en Elzas naar Basel.

Met wat moeite en veel kabaal kwam de karavaan op gang. Het was mistig en wat onwennig. De snoek (voor de gelegenheid omgedoopt in DS Picasso) was motorisch prima in orde maar het schakelen verliep niet erg soepel wat op de autobahn geen probleem was maar op bergweggetjes wel wat vaardigheid vereiste. Die eerste dag bleek ook dat we de hele dag echt nodig hadden om een beetje op tijd (19.00 uur) in Basel aan te komen. Veel andere teams konden op stukjes autobahn in de route flink doortrekken. Iedere dag stonden er drie opdrachten op het programma; die eerste dag moest je een foto maken van je auto in een Citroen-dealer-showroom. Ook moest je een aantal foto's van bouwwerken zien thuis te brengen. Al gauw bleek het uitzoeken van al die opdrachten veel tijd te kosten en besloten we ons op de route te richten en minder op de opdrachten. Vanaf een uur of 11 brak de zon door en die is de hele week blijven schijnen. Het weer was fantastisch!

De route was, behalve het stuk grens Luxemburg/Frankrijk tot op de hoogte van Metz geweldig. In de Elzas de eerste echte cols en tegen de avond de eerste sneeuw. Dat is ook de reden waarom de Ballon d'Alsace geschrapt was. In Basel in het besproken hotel ingecheckt en gegeten. De volgende dag via Zwitserland en Liechtenstein via binnenwegen naar Oostenrijk. De snoek loopt zowel op gas als op benzine. Tot 31-12-2019 gewoon euro 95. Met methanolbijmenging vanaf 1 januari in niet helemaal duidelijk of ie het daar ook op doet dus super 98 getankt. In Zwiwtserland is geen LPG te krijgen dus toch maar even omzetten proberen. Dat lukte niet dus dat toen maar handmatig gedaan waarbij het kraantje afbrak. Terug naar gas was niet meer mogelijk. De auto reed op benzine prima tot de laatste col; halverwege begon de auto ontzettend te stotteren: allemaal blubber in het benzinefilter.|Met een slakkengangetje dan maar de berg op en morgen verder zien. HIERONDER: DE EERSTE SNEEUW!

Het was donker dus morgen maar zien ergens een paar extra filters te scoren. Dat lukte maar we moesten er voor naar Innsbruck dus konden we pas om een uur of 11 aan de derde etappe beginnen. En wat voor etappe: de ene col naar de andere, eerst de Alpen, daarna de Dolomieten. Hellingen tot 18% gingen moeiteloos met een nieuw filter. Op 2200 meter geluncht. Overal werd geskied, geen corona gezien! 's Avonds, alweer in het donker terug in Oostenrijk in Villach. Afmelden gebeurde meestal in een tent met veel parkeerruimte. Dit maal de kroeg van de plaatselijke motorclub. Het gasthof lag in een klein dorp. De enige kroeg was tevens brouwerij en ja een schnitzel hadden ze wel. Dat smaakte goed! HIEONDER: ETEN OP 2240 METER.

De volgende dag naar Slovenië en voor de diehards Kroatië. In Slovenië wordt overal LPG verkocht dus flink wat moeite gedaan een inbouwstation te vinden om dat kraantje te laten repareren. We vonden een zaak in Ljubljana aan het eind van de etappe. Helaas te laat om nog geholpen te worden maar de volgende ochtend zouden we eerste zijn. Slovenië is prachtig; over het algemeen rustig en de mensen zijn aardig. Halverwege de dag moesten we via een smalle stijle weg (links ravijn, rechts rotswand) een berg op tot we in een file belanden van Carbagerundeelnemers. We moesten terug want er kwam een vrachtwagen aan. Al die auto's keren wat op een paar plekken ging met 5 a 6 x steken. Weer beneden besloten we eerst te lunchen en vervolgens maar om de berg heen te rijden.HIERNAAST: STILSTAAN EN DRAAIEN OP DE BERG>

In Ljubljana in een modern hotel op de 13e verdieping geslapen. In de stad gegeten; erg gezellig. Een van de opdrachten die dag was: breng een vrouw van boven de 18 met de Sloveense natonaliteit genaamd Melania (met paspoort) mee naar de finish. 's Avonds in het restaurant heb ik een paar meisjes gevraagd of ze toevallig Melania heetten. Er werd me verteld dat die naam in Slovenië, ondanks mevrouw Trump, niet voorkomt! De volgende morgen bij de gasinbouwer het kraantje later doen: ik heb geen ander kraantje, dat is 'old school', maar ik ga jullie helpen! En dat gebeurde ook.

Dus om een uur of halfelf reden we weer op gas. De laatste etappe door de Alpen naar Salzburg was indrukwekkend. In Salzburg werden we ontvangen in een oude, voor dit soort gelegenheden omgebouwde, bierfabriek. We, en vooral de oude snoek, hadden het gehaald. We kregen allebei een vette medaille. De volgende ochtend om 6 uur vertrokken voor de 1100 km naar Ouderkerk. Waren we om een uur of 5 's middags.

Een nieuwe vriend

Jl. december hebben we in de buurt van Parijs een Citroen Ami8 break opgehaald. Heb de wagen voor weinig gekocht; maar afgekeurd voor apk. Rot chassis stond er op het formulier. Dit voorjaar begonnen met de schade te inventariseren. Viel niet mee: de bodem en de onderste helft van de carrosserie waren in het verleden op z'n frans gerestaureerd dat wil zeggen met hele stukken aluminiumplaat gepopnageld aan steeds minder origineel plaatwerk en dan de boel aan elkaar plakken met glasfiber. Nadat alles afgepeld was bleef er een grote zak troep en een chassie met veel gaten. Gelukkig zijn de deuren, de schermen rondom en de neus en motorkap redelijk.

Een Ami staat op een eend-chassis. De bodemplaten worden gewoon gemaakt in zijn vrij eenvoudig te vervangen. De kofferbak is different cook. Dit wetende ben ik op zoek gegaan naar een donorauto en in Aubenton, dus om de hoek, vond ik een wrak maar met een redelijke kofferbakbodem en een goed chassis.

Hierboven de bijna ontmantelde Ami en hieronder de donorauto met de kofferbakbodem al losgeprepareerd.

Nu ben ik al weer een tijdje aan het lassen. Je wordt er steeds behendiger in. Elke dag 2 a 3 uurtjes in m'n schuurtje! De kofferbak zit er in en volgens mij precies goed.

Nu nog de dorpels,voetenbak, de kriksteunen aan de voorkant en natuurlijk de bodem. Om te voorkomen dat de deuren na afloop niet meer passen heb ik de deurstijlen (de -A, -B en C-stijl) gefixeerd met metalen buizen. Op die manier blijven ze op de plaats. Als de koets helemaal in elkaar zit is ze ook weer vormvast en kan ik het geheel van het chassis tillen.

Hierboven: het donorchassis wordt de garage ingereden! Vervolgens moet het motortje overgezet worden op het andere chassis en ik denk ook de voor- en achteras met alles wat daar aan vast zit en natuurlijk de vering! Als laatste kan de koets er op en nadat de carrosseiedelen zijn gemonteerd ben ik klaar en kan de auto weer rijden! Ik zal je hier van tijd tot tijd van de vorderingen op de hoogte houden.

Hierboven de stand van zaken vandaag: de kofferbak zit erin, de dorpels zijn eraan gelast (c-stijl). Let op de steunijzers tussen a- en b-stijl (en de verbinding tussen de b-stijlen.

Pasen 2020; virtueel eieren zoeken

Ieder jaar is het hier druk met pasen. Een beetje afhankelijk van het weer en of pasen vroeg of laat valt is een (groot) deel van de familie hier. We hebben wat eieren verstopt en gezocht! Dit jaar geen bezoek. Daar hebben we dus wat op gevonden. De hele wedstrijd staat hieronder:

Er zijn 33 eieren verstopt. Beschrijf de vindplaats op bijgaand formulier; de foto's zijn van boven naar beneden genummerd van 0 tot 10. Succes EI Foto nr: Beschrijf de vindplaats van het EI 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 Je naam: