Na een pauze van een aantal jaren neem ik de draad weer op. Ik vind dat ik toch op een of andere manier moet vastleggen hoe wij deze bijzondere tijd doorkomen. Natuurlijk zijn we hier, zeker in de winter, aan rust gewend. Ik zeg altijd: "we zien gemiddeld 0,75 persoon per dag. Soms een boer, soms de postbode. Nu, na bijna 2 weken isolatie kan ik zeggen dat het gemiddelde is gedaald naar 0,25 persoon per dag. Dat wil zeggen: de postbode komt niet meer en de boer zie je op 300 meter als hij aan het werk is op de akker. Wat verder opvalt is dat het stil is: net zo stil als het was in de avond hier meer dan 20 jaar geleden. Ongemerkt is er in de loop der jaren steeds meer geluid bij gekomen ook 's avonds en 's nachts.
De beperkingen die de franse overheid heeft opgelegd heet "confinement". Je mag alleen je huis nog uit met een briefje voor de aanschaf van eerste levensbehoeften (je kunt in het tuincentrum wel hondenvoer kopen naar geen zakje radijszaad), hulp aan hulpbehoevenden, bezoek aan dokter of apotheek en een kleine wandeling maximaal 1 km van je huis.
Voor ons betekent dit dat we net naar twee boerderijen kunnen lopen die allebei op de grens van ons "gebied" liggen.
Wat doen we hier de hele dag? Gelukkig hebben we een erf van bijna 3/4 hectare. Elke dag probeer ik een paar uurtjes in de tuin bezig te zijn: gras maaien, moestuin omspitten, borders schoonmaken, dooie takken uit de bomen halen enzovoort.
Deze winter heb ik een Citroen Ami8 uit 1973 gekocht en wat aanvankelijk een kleine opknapbeurt leek is een heuse restauratie aan het worden. Inmiddels heb ik er een tweede "donorauto" bij gekocht. Ik probeer er iedere middag een beetje aan te werken. Niet alleen de bodem maar ook het achterste deel van de carrosserie moet worden vervangen. En het lijkt erop ook het chassis. Ik kom hier later op terug
En verder nieuws kijken en luisteren tot we er moe van worden. Appen met de kinderen. Het kan maanden duren voor we kinderen en kleinkinderen weer zien. En Netflix elke avond een aflevering.
Hier Teun en Djoeke om 7 uur 's morgens!
In de loop der jaren is Teun een volwaardig lid van ons gezin geworden: hij sliep, als hij daar zin in had, bij ons op de grond in de slaapkamer, hij at met ons en hij was meestal bij ons. In ieder geval als er iets te beleven of iets lekkers te eten was. Hij was erg makkelijk met iedereen: ging vaak logeren bij Ben en Ellen of Niek en Ellen als we naar Nederland gingen.
Op de foto hiernaast was hij al erg ziek.
De laatste jaren liep hij niet zo hard meer. Zijn levenslust heeft hij nooit verloren. Ook speelde hij steeds met zijn bal of frisbee. In juni 2019 werd hij steeds minder. Hij at weinig en ging steeds minder lopen. Soms knapte hij een beetje op en dan ging het een paar dagen weer beter. Met de warmte in juli ging hij hard achteruit. Van alles geprobeerd hem te laten eten, hem vocht te geven. Begin augustus is hij 's avonds, het begon al donker te worden, buiten, in onze armen gestorven.
Ik heb nooit geweten dat een hond zo dicht bij je is. We hebben er veel verdriet van gehad en nog steeds missen we hem verschrikkelijk.
Teuns graf
