De draad

Na een pauze van een aantal jaren neem ik de draad weer op. Ik vind dat ik toch op een of andere manier moet vastleggen hoe wij deze bijzondere tijd doorkomen. Natuurlijk zijn we hier, zeker in de winter, aan rust gewend. Ik zeg altijd: "we zien gemiddeld 0,75 persoon per dag. Soms een boer, soms de postbode. Nu, na bijna 2 weken isolatie kan ik zeggen dat het gemiddelde is gedaald naar 0,25 persoon per dag. Dat wil zeggen: de postbode komt niet meer en de boer zie je op 300 meter als hij aan het werk is op de akker. Wat verder opvalt is dat het stil is: net zo stil als het was in de avond hier meer dan 20 jaar geleden. Ongemerkt is er in de loop der jaren steeds meer geluid bij gekomen ook 's avonds en 's nachts. De beperkingen die de franse overheid heeft opgelegd heet "confinement". Je mag alleen je huis nog uit met een briefje voor de aanschaf van eerste levensbehoeften (je kunt in het tuincentrum wel hondenvoer kopen naar geen zakje radijszaad), hulp aan hulpbehoevenden, bezoek aan dokter of apotheek en een kleine wandeling maximaal 1 km van je huis.

Voor ons betekent dit dat we net naar twee boerderijen kunnen lopen die allebei op de grens van ons "gebied" liggen. Wat doen we hier de hele dag? Gelukkig hebben we een erf van bijna 3/4 hectare. Elke dag probeer ik een paar uurtjes in de tuin bezig te zijn: gras maaien, moestuin omspitten, borders schoonmaken, dooie takken uit de bomen halen enzovoort.

Deze winter heb ik een Citroen Ami8 uit 1973 gekocht en wat aanvankelijk een kleine opknapbeurt leek is een heuse restauratie aan het worden. Inmiddels heb ik er een tweede "donorauto" bij gekocht. Ik probeer er iedere middag een beetje aan te werken. Niet alleen de bodem maar ook het achterste deel van de carrosserie moet worden vervangen. En het lijkt erop ook het chassis. Ik kom hier later op terug

En verder nieuws kijken en luisteren tot we er moe van worden. Appen met de kinderen. Het kan maanden duren voor we kinderen en kleinkinderen weer zien. En Netflix elke avond een aflevering.