Vandaag is het hier koud en stormachtig. Niet leuk om iets in de tuin te doen. Vanmiddag een paar uurtjes in de garage aan de Ami werken. Nu eerst wat achterstallig onderhoud.
Teun kwam bij ons begin juli 2007 (zie: http://astridenjan.blogspot.com/2007/07/). In de jaren tot 2011, toen we hier nog niet echt woonden reisde hij elke week met ons op en neer. Sinds 2011 was hij echt de 'King of the Grand Vallee'.
Het was zijn land. Hij hield bij wie er kwam en ging ook in de andere huizen hier in de omgeving. Dan was hij een uurtje op stap en dan wisten we dat die of die aangekomen was.
Zo zocht hij ook zijn vriendinnetje op als die er was. Djoeke woont vaak in het weekend aan de andere kant van de heuvel hier ca 500 meter vandaan. Altijd als ze er was wist Teun dat en bezocht hij haar soms midden in de nacht.
Hier Teun en Djoeke om 7 uur 's morgens!
In de loop der jaren is Teun een volwaardig lid van ons gezin geworden: hij sliep, als hij daar zin in had, bij ons op de grond in de slaapkamer, hij at met ons en hij was meestal bij ons. In ieder geval als er iets te beleven of iets lekkers te eten was. Hij was erg makkelijk met iedereen: ging vaak logeren bij Ben en Ellen of Niek en Ellen als we naar Nederland gingen.
Op de foto hiernaast was hij al erg ziek.
De laatste jaren liep hij niet zo hard meer. Zijn levenslust heeft hij nooit verloren. Ook speelde hij steeds met zijn bal of frisbee. In juni 2019 werd hij steeds minder. Hij at weinig en ging steeds minder lopen. Soms knapte hij een beetje op en dan ging het een paar dagen weer beter. Met de warmte in juli ging hij hard achteruit. Van alles geprobeerd hem te laten eten, hem vocht te geven. Begin augustus is hij 's avonds, het begon al donker te worden, buiten, in onze armen gestorven.
Ik heb nooit geweten dat een hond zo dicht bij je is. We hebben er veel verdriet van gehad en nog steeds missen we hem verschrikkelijk.
Teuns graf
Hier Teun en Djoeke om 7 uur 's morgens!
In de loop der jaren is Teun een volwaardig lid van ons gezin geworden: hij sliep, als hij daar zin in had, bij ons op de grond in de slaapkamer, hij at met ons en hij was meestal bij ons. In ieder geval als er iets te beleven of iets lekkers te eten was. Hij was erg makkelijk met iedereen: ging vaak logeren bij Ben en Ellen of Niek en Ellen als we naar Nederland gingen.
Op de foto hiernaast was hij al erg ziek.
De laatste jaren liep hij niet zo hard meer. Zijn levenslust heeft hij nooit verloren. Ook speelde hij steeds met zijn bal of frisbee. In juni 2019 werd hij steeds minder. Hij at weinig en ging steeds minder lopen. Soms knapte hij een beetje op en dan ging het een paar dagen weer beter. Met de warmte in juli ging hij hard achteruit. Van alles geprobeerd hem te laten eten, hem vocht te geven. Begin augustus is hij 's avonds, het begon al donker te worden, buiten, in onze armen gestorven.
Ik heb nooit geweten dat een hond zo dicht bij je is. We hebben er veel verdriet van gehad en nog steeds missen we hem verschrikkelijk.
Teuns graf
1 opmerking:
Mooi!
Een reactie posten